Parece mentira que a estas alturas o feito de irse de acampada, aínda me cause nervios. Pero supoño que eses nervios sempre están, e son necesarios, indican que desexas que todo salga ben e que todos gocemos como chinches. Cos coches cargados e os rapaces autobuseados chegamos a Castrelo, algúns con máis dificultade que outros, montamos as tendas, ceamos, boas noites e ás tendas a durmir, mañá espéralles un día duro aos pobres lobecos.
Bos días, a almorzar que nos espera un longo día. Cos lobecos ímonos de excursión a Cambados, quen ía pensar que estivese tan lonxe... a ver unha granxa de rodaballos. Si, unha granxa de rodaballos. O bo que ten esta granxa é que non cheira a xurro e non hai pulgas. A verdade é que a visita estivo xenial, o home parecía un guía profesional. Mágoa que os lobecos estivesen cansadiños da viaxe, pero con galletas e chocolate o camiño faise menos duro.
Ao acabar a visita, emprendemos a marcha de novo a Castrelo para comer. A volta foi menos dura, ou iso creo, e ao chegar alí esperábanos a comida. Devorámola coma se non houbese un mañá ou coma se pola tarde tivésemos que facer outra ruta... ao final resultou que si que había un mañá e que si que había unha ruta.
A excursión proposta para a tarde estivo curiosa, o tema dos muíños aos rapaces parecía gustarlles pero pronto o cansazo fixo mella. Houbo unha imaxe que non se me esquecerá e é ver a todo o grupo cruzando estradas coma se fósemos vándalos deses que motan piquetes e barricadas para protestar por unha vivenda digna ou un posto de traballo.
O chegar a unha vila esculpida en pedra comemos un bo bocadillo de nocilla e de volta ao campamento base para facer noite. Os lobecos creo que ese día andaron uns 20 quilómetros ou máis. Debido ao tarde que chegamos ao campamento tívose que suspender o megashow previsto que se ía a facer, pero pronto preparamos outros xogos, entre eles o tan querido “camino”.
A cousa fraguou e a verdade é que a noite saíu redonda, ao meu parecer, está claro. Esa noite non se ouviu nin un só ruído.
Era domingo, o día do Señor,así que todos colaboramos para preparar a eucaristía das 12, a que nos unimos. Acabada a misa, cos petos cheos de caramelos, tocou sesión de fotos de familia, unha partida de pichi e a comer.
Macarróns!! oh por deus, creo que houbo xente que tri-repetiu, puxémonos morados. Despois de comer cada rama tivo o seu tempo para a reflexión.
En definitiva, unha acampada de 10, un ambiente estupentástico e con ganas de máis saídas.
Ao acabar a visita, emprendemos a marcha de novo a Castrelo para comer. A volta foi menos dura, ou iso creo, e ao chegar alí esperábanos a comida. Devorámola coma se non houbese un mañá ou coma se pola tarde tivésemos que facer outra ruta... ao final resultou que si que había un mañá e que si que había unha ruta.
A excursión proposta para a tarde estivo curiosa, o tema dos muíños aos rapaces parecía gustarlles pero pronto o cansazo fixo mella. Houbo unha imaxe que non se me esquecerá e é ver a todo o grupo cruzando estradas coma se fósemos vándalos deses que motan piquetes e barricadas para protestar por unha vivenda digna ou un posto de traballo.
O chegar a unha vila esculpida en pedra comemos un bo bocadillo de nocilla e de volta ao campamento base para facer noite. Os lobecos creo que ese día andaron uns 20 quilómetros ou máis. Debido ao tarde que chegamos ao campamento tívose que suspender o megashow previsto que se ía a facer, pero pronto preparamos outros xogos, entre eles o tan querido “camino”.
A cousa fraguou e a verdade é que a noite saíu redonda, ao meu parecer, está claro. Esa noite non se ouviu nin un só ruído.
Era domingo, o día do Señor,así que todos colaboramos para preparar a eucaristía das 12, a que nos unimos. Acabada a misa, cos petos cheos de caramelos, tocou sesión de fotos de familia, unha partida de pichi e a comer.
Macarróns!! oh por deus, creo que houbo xente que tri-repetiu, puxémonos morados. Despois de comer cada rama tivo o seu tempo para a reflexión.
En definitiva, unha acampada de 10, un ambiente estupentástico e con ganas de máis saídas.
Saúdos e boa caza
Bagheera
Bagheera
No hay comentarios:
Publicar un comentario